''Για όσους από εμάς ανδρωθήκαμε μετά την μεταπολίτευση...''

Εν έτη 2010-11 βιώνουμε μια κρίση πολιτική, οικονομική, κοινωνική. Για όσους από εμάς  ανδρωθήκαμε μετά την μεταπολίτευση, η κρίση αυτή είναι κάτι  το πρωτόγνωρο. Ποια όμως είναι τα αίτια της κρίσης; Πως δημιουργήθηκε και διογκώθηκε αυτή η απελπιστική κατάσταση; το δημόσιο χρέος των 300δις είναι άραγε το μεγαλύτερο πρόβλημά μας;

          Κατά τη γνώμη μας το δημόσιο χρέος είναι το «σύμπτωμα» της «πάθησης». Της «πάθησης» που διογκώθηκε στην δική μας γενιά. Της πάθησης για την οποία, στη σκέψη των παππούδων μας ή των απογόνων μας πρέπει να νιώθουμε ντροπή. Τα ΜΜΕ υπερβάλουν στην παρουσίαση ειδήσεων σχετικών με διώξεις μερικών ελαχίστων πολιτικών προσώπων (εκ των οποίων ουδείς θα καταδικαστεί.) Θέλοντας ίσως να εμφανίσουν σαν αποκλειστικούς υπαίτιους τους ελάχιστους εκείνους, των οποίων μάλιστα οι πράξεις ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από δημοσιογραφικές «οδούς» και όχι από την αποτελεσματική λειτουργία θεσμικών ή κρατικών φορέων.

          Οι πελατειακές σχέσεις πολιτών και κομμάτων, πολιτών και πολιτευτών, κομμάτων και εταιριών και το εύρος που αυτές είχαν λάβει μέχρι χθες στα πλαίσια της πολιτικής μας ζωής, δεν αποτελούν το επίκεντρο της δημοσιογραφίας.
Κι όμως είναι πασιφανές ότι οι πελατειακές σχέσεις σε ανώτερο, μέσο και κατώτερο επίπεδο είναι η ρίζα του κακού, η βάση όπου πάνω της στηρίχθηκε το «τέρας»της διαπλοκής. Ακόμα και αν, ως δια μαγείας εξαφανίζονταν το τεράστιο χρέος , το «τέρας»της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων θα ήταν παρών, έτοιμο να βυθίσει και πάλι τη χώρα στο χάος και το λαό της στην επαίσχυντη θέση των επαιτών της Ευρώπης. Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η «πάθηση» που προκάλεσε την κρίση, ουδόλως έχει θεραπευτεί. Βρίσκετε πάντα εδώ, όταν ποτέ εξομαλυνθούν τα πράγματα, θα είναι έτοιμη να ξαναστείλει στα τάρταρα την οικονομία και να δηλητηριάσει την πολιτική ζωή του τόπου. Εάν οι πελατειακές σχέσεις πολιτών και πολιτείας είναι η «πάθηση» το «παθογόνο αίτιο» είναι τα κόμματα. Δεν υιοθετούμε επ’ ουδενί απόψεις του τύπου «φταίνε και οι τριακόσιοι» ή άλλες ανάλογες φαιδρότητες. Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες για συγκεκριμένους πολιτικούς άντρες. Προς το παρών όμως είναι επείγουσα ανάγκη, να επαναφέρουμε τα κόμματα στα πλαίσια του θεσμικού ρόλου τους, όπως γι’ αυτά ορίζετε από το σύνταγμα. Οφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να πειθαναγκάσουμε τα κόμματα, κυρίως δε τα κόμματα εξουσίας, να σταματήσουν να δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή. Όπως υπάρχουν όρια για όλους μας, υπάρχουν όρια για τα κόμματα και τους κομματικούς μηχανισμούς.

          Αν ποτέ ευοδωθεί η προσπάθεια και σταματήσουν τα κόμματα να λειτουργούν σαν παρακράτος, τότε ίσως ξεκαθαρίσει το τοπίο και δούμε πόσο βαθιά έχει ριζώσει η διαπλοκή στην κοινωνία μας. Ο φόβος του γράφοντος είναι μήπως το «τέρας» είναι πλέον τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει αφ’ εαυτού, χωρίς να χρειάζεται ούτε καν τη στήριξη των παρακμασμένων κομματικών μηχανισμών.

   

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Α. ΧΡΗΣΤΑΤΟΣ

Φίλοι μου διαβάζεται γρήγορα !  Μα και εγώ, θυμωμένος, το έγραψα πολύ βιαστικά !

ΚΜ